Dag 11. Huisgenoot!

Toen ik een week geleden aankwam bij Loes was ik slechts de enige gast in het huis. Maar volgens Loes haar agenda zou het huis binnen twee weken bomvol met gasten zitten. Zo vertelde ze ook over de aankomst van Marit een week later: 'Ze is ongeveer even oud als jij, jullie zullen het vast met elkaar kunnen vinden!'
Na mijn lange werkdag op dinsdag zaten Loes en Marit in de tuin, wachtend tot ik thuiskwam van werk. Donker haar, gave tatoeages en een lach op haar gezicht, hoi Marit! Gelijk al gezellig vanaf de eerste minuut. Marit had net als ik een vroege vlucht achter de rug, dus ze kon wel wat slaap gebruiken. We spraken af om 's avonds thee te gaan drinken bij de Tea Garden, in het centrum van Marmaris. Marit kroop in bed en ik kroop achter mijn laptop om wat schoolwerk bij te typen.
's Avonds schoven we aan bij de Tea Garden, waar je 1 Lira betaald voor een Turkse thee (Çay genaamd) en tevens de plek waar de neef van Tuncay, Can, werkt. Marit kent Can al langer, dit is namelijk niet de eerste keer dat ze bij Loes verblijft. Ze is hier drie maanden, om te werken bij een kledingzaak in de Bazaar van Marmaris. Een pittige job, twaalf uur per dag, zeven dagen per week. En je vrije dagen? Die staan niet vast. Deze week genoot ze in ieder geval nog van een kleine vakantie.
Ook vandaag zagen we elkaar weer, dat heb je als huisgenoten. En als huisgenoten die elke dag in de bloedhete zon werken leer je elkaar pas echt kennen: ik kwam thuis, op mijn mooist en opperbest: badend in het zweet en onder het hooi, haar en stof. Ik schoot in mijn bikini en rende richting het zwembad. Verkoeling, je dagelijkse beloning na een dag werken.
Ik heb Marit gelijk voorgesteld aan mijn GoPro, waarna Marit gelijk op film haar surfen-op-een-luchtbed-skills in het zwembad liet vastleggen. En zo hebben we nog een hele tijd in de tuin gehangen. 's Avonds reden we opnieuw richting de Tea Garden. Dagelijkse prik gevonden?
Dat is dus Marit, mijn huisgenoot voor de resterende drie weken. Gezellie!