Dag 6. Donkey rescue

Het leukste aan werken voor de Animal Society? Dat je altijd weer voor onverwachte situaties komt te staan. Soms leuk, soms spannend. Maar soms ook stressvol en hectisch. Deze dag was er zo eentje.
We begonnen rustig aan het dagprogramma. Het schoonmaken van alle kooien, het voeren van de paarden. We planden zelfs nog wat extra taken in. We wilden een doek spannen wat de waterbak van de paarden en ezels zou beschermen tegen de zon. Maar net toen we de eerste spijker in het hout wilden slaan kreeg Jeannie een telefoontje. Na een kort telefoongesprek was het mij al duidelijk dat we vandaag geen tijd hadden om doeken te spannen. 'We don't have time for this now, we're going on a donkey rescue!'
Nog voor ik het wist zat ik in de auto van Bora, de dierenarts. Gesqueezed samen met Jeannie op de bijrijdersstoel. Kort werd ik op de hoogte gesteld van de situatie. Er zou ergens een ezel in nood zijn gevonden. Hij was gevallen in een greppel. Met veel pijn en moeite is de ezel uit de greppel getrokken, maar is daarbij de nodige verwondingen opgelopen. Reden genoeg om een tikkeltje meer gas bij te geven.
Behalve een zwerm vervelende steekvliegen die op zijn vacht zaten, zijn magere uiterlijk en zijn diepe verwondingen zag hij er oké uit. Hij stond goed op zijn hoeven en keek helder uit zijn ogen. Maar de wonden waren reden genoeg om hem mee te nemen naar het asiel.
Toen werd ik geconfronteerd met de Turkse manier van dieren inladen. We kregen een veel te grote truck tot beschikking, waarvan de laadklep nog boven mijn hoofd uitstak. De truck werd tegen de helling van een berg aan geparkeerd en de ezel werd omhoog gebracht. Hierna werd hij met wat moeite de truck in geladen. Laat ik het maar op 'een creatieve manier' houden. Soms moet je je ogen even dicht doen in deze wereld, en dealen met wat je hebt. Ook al is dat misschien niet altijd het beste.
De ezel bloedde, de vliegen staken en de truck wiebelde van het slechte wegdek. Na een lange survivaltrip kwamen we aan bij het asiel. Het was voedertijd voor de paarden, dus de ezel (die overigens een muilezel bleek te zijn, een combinatie tussen paard en ezel, altijd onvruchtbaar) mocht gelijk een hapje mee eten.
Er staat voor hem nu een periode van revalidatie en genezing te wachten. Gelukkig is dat veilig bij ons op stal.