Dag 2. De eerste dag

De dag zou vroeg beginnen, dat wist ik. Maar dat de dag zó vroeg zou beginnen had ik niet verwacht. De wekker stond gepland om 7 uur, maar daar hoefde ik niet op te wachten. De moskee direct naast het huis was namelijk zo vriendelijk om mij om 5 uur te wekken met het ochtendgebed. De normaalste zaak van de wereld hier. In combinatie met de killende hitte had ik al snel door dat dit geen uitslapen werd.
Ik stouwde een half turks brood naar binnen en vertrok naar de grote weg van Datça Road. Klaar voor de volgende uitdaging: zoeken naar de juiste dolmus. De dolmus is hier het bekendste vervoermiddel. Een busje die een bepaalde route heeft, maar geen vaste tijden of stopplaatsen. Je moet dus maar hopen dat je de juiste dolmus tegenkomt.
Fingers crossed, maar na een uur had ik nog geen dolmus gevonden. En met 'cat shelter on the hill' kwam ik ook niet verder, want de chauffeurs waren geen Engelse sterren. Ook had ik aan meerdere mensen op straat gevraagd o ze me konden helpen, maar die begrepen ook niet helemaal waar ik nou eigenlijk naartoe wilde. Een jongen bood me aan op een stoel voor zijn fruitkraam langs de weg te wachten. De bus zou zo komen, zei hij. Na een paar minuten vroeg ik uit ongeduld: 'so when is he coming..?' Toen ik als antwoord kreeg 'when is what coming?' heb ik hem vriendelijk gedag gezegd. Hier had ik geen tijd voor. Een andere jongen probeerde mij ook te overtuigen dat hij wel wist wanneer de bus zou komen, maar die was uiteindelijk alleen maar geïnteresseerd in mijn telefoonnummer.
De taxi leek uiteindelijk de laatste oplossing. Dan was ik er maar. De dolmus is goedkoper dan de taxi, maar de taxi is hier niet zo overdreven duur als in Nederland. Ik deed dus een enkeltje cat shelter met de taxi.

Aangekomen bij de cat shelter, midden in the middle of nowhere in de bergen, ontmoette ik Jeannie. Jeannie runt het asiel al meer dan 25 jaar met veel doorzettingsvermogen, tegen alle verdrukking in. Ze had me pas volgende maand verwacht, maar ze was dolblij dat ik nu al kon bijspringen bij het werk.
Het asiel is vrij groot. Het heeft verschillende kooien voor de ruim 200 katten die in het asiel verblijven. Hier kunnen de katten in schuilen, slapen en eten. Er staan twee kleine kooien op het terrein en een grote en meerdere kleine kooien in de cat garden, een grote afgesloten tuin helemaal ingericht voor de katten. Ook lopen er kippen en schildpadden in de cat garden rond. Op het terrein is ook een grote plek voor de honden, waar er ongeveer 15 van zijn. Daarnaast is een stal met buitenplaats voor de twee paarden en twee ezels. De kooien en huisjes zijn allemaal handwerk, was te zien. Niet te vergelijken met de steriele asielen in Nederland waar je bij wijze van spreken een operatie zou kunnen uitvoeren. En nog het opvallendst van alles: er is geen stromend water of elektriciteit. Eens in de zoveel dagen komt de brandweer de tanken volpompen met water. Voor de elektriciteit is een generator aanwezig, die slechts twee uur achter elkaar aan kan blijven staan in verband met oververhitting. Ook het huisje van Jeannie is niet groot en heeft niet veel te bieden. Slechts de benodigdheden om te overleven zijn aanwezig.
Ik ben heel erg benieuwd wat de komende weken voor mij te bieden heeft. Een ding weet ik zeker: het wordt een interessante ervaring en een leerzame stage.